Mér varð óglatt við lestur þessarar fréttar.

Er að velta því fyrir mér hvort svona skítlegt eðli sé áunnið eða meðfætt? Hvað í veröldinni fær fólk til að fremja svona hryllilega ólýsandi viðbjóðslega hluti?

Hef reyndar heyrt þær tölur að yfir 80% þeirra sem misnota börn á einhvern hátt, séu sjálfir fórnarlömb kynferðisofbeldis. Þarf þá ekki að leggja meiri áherslu á að hjálpa þeim fórnarlömbum, svo einhversstaðar verði hægt að slíta keðjuna?

Annars er ég hlynnt líflátsdómum í svona tilfellum, þessum manni verður sennilega ekki hægt að hjálpa.  Hann er stórhættulegur umhverfi sínu. Vona bara að hann finnist sem fyrst, svo hann nái ekki til fleiri barna. 

 

Interpol leitar eftir aðstoð á Netinu við að handsama barnaníðing

Athugasemdir

[Jenný Anna Baldursdóttir, 8.10.2007 kl. 09:39]

Sammála, manni verður óglatt.  Ég vona svo sannarlega að hann finnist mannandskotinn áður en hann nær fleiri börnum og að sjálfsögðu á hann ekki að ganga laus meir, hann er búinn að fyrirgera rétti sínum til þess.

Ég held að prósentutalan sé ekki alveg svona há (80%) en það er rétt að þetta er oft endurtekin hegðun.  En með kynferðisafbrotamenn, eins og okkur hin, verður að gera þá kröfu til þeirra að þeir taki á sínum málum, eins og annað fólk, því sú tilneiging virðist vera í gangi að líta mildari augum á gjörðir þeirra, ef þeir eru fórnarlömb sjálfir.

En auðvitað þurfa þolendur alls ofbeldis aðstoð.

Takk fyrir pistil og ég ætlaði nú ekki að byrja að blogga í athugasemdakerfinu þínu Krumma mín

[Guðrún Jóhannesdóttir, 8.10.2007 kl. 09:54]

loka þá inni, ef þeir eru líflátnir eru þeir jú lausir við að bera dóminn, inni fyrirlífstíð og þá meina ég lífstíð, nema það sé hægt að sanna fyrir mér að helvíti sé til og svona menn fari þangað, þá styð ég líflátsdóm

knús til Finnlandsfarans 

[Fríða Eyland, 8.10.2007 kl. 12:15]

                                                                                                                                                                                                             Krumma vonandi næst hann þessi en myndin af honum er ekki góð skrítið! að ekki í hann náðst allann þennann tíma, skrítið!!!.

Ég græt ekki ef perrarnir drepast en ég er ekki hlynnt líflátsdómum, nær vært lífstíðardómur á stofnun fyrir barnaníðinga. Sagan sýnir að þeir eru geðvillingar sem aldrei iðrast.

Það er rétt hjá þér Jenný að fólk þarf áfallahjálp, það er ólýsanlegt hvernig heimurinn hrinur og vonin með við sumar aðstæður. Áfallahjálp landsspítalans er það eina sem er í boði, fyrir aðstandendur barna sem lenda í skítugum krumlum perranna.                  Eftir áfall að þessu tagi leitaði ég aðstoðar þar vegna yfirþyrmandi vanlíðunar og taugaáfalls, það er óþarfi að fara í smáatriði hér en verri áfallhjálp er ekki hægt að hugsa sér.
Í stuttu máli felst hjálpin í geðlyfjum, fyrst fékk ég lyf sem ætlað er alvarlega veiku fólki, aukaverkanir tin á höfði (hristist upp niður) mikil slímmyndun í munni (erfitt að tala meira en tvo þrjú orð), hugurinn víðsfjarri og loftkenndur.                                                        Ekki leið mér betur við þessar aðstæður og hætti á þessu ógeðs lyfi, þá var einfaldlega skrifað uppá annað á sex vikum alls fjögur lyf.

Ég gafst upp enda ég var trítuð eins og geðsjúklingur allavega eru lyfin sem ávísuð voru á mig ætluð þeim, þessi meðferð bætti ekki líðan mín en bætti aftur móti á vanmátt minn.

þetta er athugasemd en ekki blogg, þú lætur mig vita ef ég fer yfir strikið, kæra Krummasnilli.........

[Sandra Dögg Guðmundsdóttir, 8.10.2007 kl. 13:07]

Samkvæmt upplýsingum frá Interpol tókst sérdeild lögreglunnar í Þýskalandi að búa til mynd af manninum úr þeim myndum sem birst hafa á Netinu

Þetta er ástæðan fyrir því að myndin er skrítin, þetta er samsett mynd úr mörgum myndum af manninum. 

[Birna Dis Vilbertsdóttir (IP-tala skráð) 8.10.2007 kl. 16:16]

Viðbjóðslegt og hversu mörg börn skyldu vera meidd eftir fríkið. Ég hef ekki þann þroska að hafa umburðalyndi gagnvart svona en kannski kemur það. Það er víst ekki mitt að dæma þó ég geri það. Sko það eru margir sem blogga á þínu bloggi systir sæl.

[Ásdís Sigurðardóttir, 8.10.2007 kl. 16:25]

Segi hér eins og annarsstaðar, í svona tilvikum gæti ég drepið, en kannski það sé of vægur dómur.  Allavegana þá á alls ekki að gefa þeim mildari dóm þó svo þeir hafi sjálfir lent í þessu, þeir ættu þá að vita betur

[Hrafnhildur Ýr Vilbertsdóttir, 8.10.2007 kl. 17:53]

Sælar allar saman konur, gaman að þið skulið blogga á blogginu mínu .Auðvitað er glæpurinn engu minni þó gerandi sé sjálfur fórnarlamb, en það eru til margar gerðir af kynferðisglæpum, mis hryllilegum, og er ég þá alls ekki að gera lítið úr alvarleika brotanna.

Sumum gerendum er hægt að hjálpa, þekki sjálf til þannig einstaklinga, en öðrum verður ekki hjálpað. Fyrsta skylda samfélagsins er að taka slíka menn úr umferð, því þeir eru hættulegir. Refsing sem slík hefur ekkert að segja á svona menn, hún kemur aldrei til með að bæta þá og refsingin ætti heldur ekki að vera hugsuð sem hefnd, því finnst mér hreinlegast að taka þá af lífi.

Varðandi helvíti, þá er það í mínum huga andlegt ástand einstaklings, en ekki sjálfstæð tilvera, svipað og myrkur er skortur á ljósi, það er t.d. ekki hægt að flytja myrkur á milli herbergja. Versta helvítið væri þá hjá þeim einstaklingi sem gerir sér grein fyrir gjörðum sínum, ef ekki í þessu lífi þá á dauðastundinni.

Ein af dætrum mínum varð fyrir kynferðisofbeldi sem barn, því þekki ég vel til þess að vera aðstandandi. Sú hjálp sem okkur foreldrum stóð til boða voru 10 mínútna viðtal hjá geðlækni. Ekkert áfallateymi var sett í gang, við fengum bæði taugaáfall að ég tali ekki um hinar dæturnar.

Í kjölfarið máttum við sæta miklum ofsóknum af hálfu vina geranda og gekk það svo langt að ég fékk sett nálgunarbann í nokkra einstaklinga, að vísu var þá búið að berja dóttur mína fórnarlambið oftar en einu sinni, brjóta rúður í húsinu og gera tilraun til innbrots. Málið fór fyrir dómstóla, þar spurði ég dómara hvort hægt væri að dæma geranda í meðferð. Svarið var stutt og laggott, nei, ekki ef viðkomandi er sjálfráða. Þessu þarf að breyta að mínu mati, ég er hand viss um það, að það væri ein leið til að draga úr glæpunum, dæma menn til meðferðar.

[Fríða Eyland, 8.10.2007 kl. 18:20]

Það er svo mikið sem við eigum sameiginlegt Krummasnilli, eineltið og árásir á alla fjölskyldumeðlimi er eitthvað sem ég þekki og er erfitt að höndla og horfast í augu við. Jafnvel erfiðara með tímanum, af hverju fullorðið fólk gerir manni lífið leitt eins og það sé ekki nóg komið það beyglast lengi í hausnum á manni.

Níðingar eru veikir- geðveikir og nær væri að láta þá á hugdeyfandi lif en móður barns í sem nýverið hefur orðið fyrir árás.

Kveðja frá Reykjavík 

[Hrafnhildur Ýr Vilbertsdóttir, 8.10.2007 kl. 18:59]

Ég heyri það Fríða mín að við eigum margt sameiginlegt. Hef upplifað allan fjandann um lífið, en þetta er það versta, vanmátturinn er algjör, að vita af barninu sínu í slíkri vanlíðan er nánast óbærilegt. Það þjást allir í kringum fórnarlambið, því miður. Það tók okkur langan tíma að komast á þann stað að geta rætt þetta án þess að brotna saman. Kannski er málið að stofna einhvers konar stuðningshóp fyrir aðstandendur  þolenda?